ZWIEDZANIE

ZWIEDZANIE

Ille-et-Vilaine - departament usytuowany we wschodniej części Bretaniii.

Na wschodzie departamentu warto zwiedzić średniowieczne twierdze Fougères i Vitré, które przez wieki strzegły granicy między Bretanią i Normandią. Środkową część departamentu zajmują tereny rolnicze i porośnięte lasami doliny z najrozleglejszym z nich lasem Paimpont (Brocéliande), gdzie zachowało się niemało śladów po przebywającym tu niegdyś królu Arturze, rycerzach Okrągłego Stołu, czarodzieju Merlinie i wróżce Viviane.

Po wiekach rywalizacji z Nantes stolica departamentu, a zarazem całego regionu, zostało Rennes, miasto ludzi młodych, którego najbardziej charakterystyczną cechą jest jego niezwykle dynamiczny rozwój. Udając się ze stolicy w kierunku kanału La Manche, warto zatrzymać się w średniowiecznym zamku w Combourg, gdzie spędził młodość prekursor francuskiego romantyzmu, François René de Chateaubriand, oraz w Dol-de-Bretagne, niegdyś religijnej stolicy Bretanii. Stąd do wybrzeża już tylko dwa kroki: do należącego do Normandii ósmego cudu świata, wzgórza Mont-Saint-Michel, do zatoki Mont-Saint-Michel za słynnymi hodowlami ostryg w Cancal oraz do usytuowanego nieco dalej na zachód korsarskiego miasta Saint-Malo i eleganckiej miejscowości letniskowej Dinard. 

Côtes-d’Armor

Po przejechaniu z Ille-et-Vilaine do Côtes-d’Armor mamy wrażenie, że przekroczyliśmy granicę czasu. Tréguier, Dinan i wiele innych mniejszych lub większych miasteczek i wiosek z granitowymi kościołami o strzelistych dzwonnicach, wąziutkimi brukowanymi uliczkami i domami z ryglówki przenoszą nas wprost do Średniowiecza. Niezwykłe bogactwo zabytków architektury nie może nie zachwycić, a organizowane wszędzie festiwale i święta przybliżają bogatą kulturę regionu. Dawnemu departamentowi Côtes-du-Nord zmieniono nazwę na Côtes-d’Armor, której druga część pochodzi od słowa Armoryka, „kraina nadmorska”, jak niegdyś zwano Bretanię. Côtes-d’Armor posiada aż 350 km wybrzeża. Niewielkie porty pozwalają poznać ciężką pracę rybaków i zakosztować wszystkich rodzajów owoców morza, z którymi zjawiają się oni każdego ranka na targu rybnym. Szmaragdowe Wybrzeże (Côte d’Emeraude) ze swymi złocistymi plażami i wodą o ciemnozielonej barwie zmienia charakter za Paimpol wraz z pojawieniem się pierwszych granitowych skał o przedziwnych bajecznych kształtach na Wybrzeżu Różowego Granitu (Côte de Granit Rose). Warto popłynąć na ukwieconą, zwłaszcza w swej południowej części, wyspę Bréhat, która przez wieki przyciągała szukających natchnienia artystów.

Zjawisko pływów nadaje rytm codziennemu życiu bretońskich wybrzeży: wraz z przypływami morze głęboko wcina się w kontynent, a tym samym Armor – kraina nadmorska, wkracza w Argoat – krainę pól i lasów.

Finistère

Finistère jest najbardziej bretoński spośród wszystkich departamentów regionu. Wystarczy wziąć udział w którymś ze świąt czy odpustów, by zachwycić się pięknem strojów ludowych, nadal cieszącymi się popularnością tańcami i muzyką grana na typowo bretońskich instrumentach, takich jak biniou lub bombarde. Ten wysunięty najbardziej na zachód departament – nazwa od łacińskiego finis Terre, „koniec ziemi” – którego urozmaicone, poszarpane wybrzeże z trzech stron oblewają wody morskie, jest przede wszystkim krainą marynarzy i rybaków. To właśnie wybrzeże stanowi jeden z największych atutów Finisteru: spokojne porty i miejscowości wypoczynkowe o pięknych plażach przeplatają się ze skalistymi urwiskami, na których podczas sztormu ocean wyładowuje całą swą złość. O wyjątkowym uroku wybrzeża północnego stanowią głęboko wcinające się w ląd lejowate ujścia rzek, tzw. abers.

Nieco bardziej na południe, za trójpalczastym półwyspem Crozon, rozciąga się bretońska Kornwalia i, na południowy zachód od średniowiecznego miasta Quimper, słynna kraina Bigouden. Na pełnym morzu, w większej lub mniejszej odległości od brzegu, rozsypały się liczne wyspy, wśród nich największe: Batz, Ouessant i Sein. W centrum departamentu dziesiątki pieszych szlaków poprowadzono poprzez góry Arrée i Noires, wzgórza porośnięte cienistymi lasami, usiane omszałymi głazami i tajemniczymi źródełkami. Na bogactwo architektoniczne Finisteru składają się przede wszystkim niespotykane nigdzie indziej w świecie parafialne zespoły kościelno-cmentarne (enclos paroissiaux).

Morbihan

Morbihan jest jedynym departamentem bretońskim, który – dzięki zabytkom megalitycznym w Carnac – zyskał światowy rozgłos. Jest też jedynym, który ma nazwę bretońską: Morbihan w języku bretońskim znaczy „małe morze”. Tak samo nazywa się zatoka na południe od Vannes, ten prawdziwy raj dla miłośników żagli usiany jest niezliczonymi wyspami i wysepkami. Miejsce ma znaczenie historyczne: to tutaj Juliusz Cezar rozgromił wojska Wenedów w 56 r. p.n.e. Z legionami rzymskimi rozprawił się nieco później św. Korneliusz, zamieniając żołnierzy w kamienie – tak legenda tłumaczy ustawienie menhirów w długich szeregach na polu w Caranc.

W Morbihan znajdziemy właściwie tylko dwa większe miasta: wspomniane średniowieczne Vannes oraz Lorient, największy ośrodek przemysłowy, a zarazem drugi co do wielkości port handlowy Bretanii. Pozostałe miasta i miasteczka mają dużo mniejsze rozmiary i brak im takiego nagromadzenia zabytków, z jakim spotykamy się w Finistère i Côtes-d’Armor. Bardzo wyraźny jest za to podział na Argoat, niegdyś porośniętą lasem część środkową, dziś krainę typowo rolniczą,  i na krainę nadmorską Armor, bardziej rozwiniętą i gęściej zaludnioną. Wpływ Golsztromu dodaje klimatowi łagodności i zapewnia niemal stałą temperaturę od czerwca do października, co w połączeniu z szerokimi piaszczystymi plażami  i przepiękną przyrodą przyciąga tłumy turystów. Wyprawy na położone w pobliżu wyspy Groix i Belle-Ile są dodatkową atrakcją regionu.